اگر بدون ماسک از خانه خارج می‌شوید، اهل تردّدهای غیرضروری هستید، بر خلاف پروتوکل‌ها در مجالس عروسی، عزا و مهمانی‌های خالی از فاصله‌ی اجتماعی حاضر می‌شوید، حتماً مقایسه ذیل را انجام دهید:
برابر آمار رسمی از سال 1390 تا 98 سالیانه بین 790 تا 900 نفر در شهرستان مهاباد فوت کرده‌اند. یعنی به طور متوسط روزانه 2/3 نفر!
حالا این را مقایسه کنید با تعداد آگهی‌های ترحیمی که روزانه در کانال مجلس ترحیم قرار می‌گیرد.
اگر این کار را بکنید حتماً مانند من مبهوت و حیرت‌زده می‌شوید!
به صورت خلاصه عرض می‌کنم در شرایط اسفندماه گیلان و قم قرار داریم.
بیمارستان جای سوزن انداختن نیست، هم اکنون که این سطور را می‌نویسم، 127 نفر بستری داریم و صدها نفر در خانه‌ها تحت درمانند و هزاران نفر هم مبتلا و ناقلند.
کادر درمانی یک یک مبتلا و از پا در می‌آیند و در صورت تداوم این روند و اعمال نکردن دوباره تعطیلی‌ها و قرنطینه، فروپاشی نظام درمانی دور از انتظار نیست.
اگر بگویم هر کسی مسئول جان خودش است، کافی نیست، تک تک ما مسئول جان یکدیگر هم هستیم. هر ناقلی بالقوه یک قاتل است و قتل نفس و سلب موهبت حیات از دیگران، گناهی نابخشودنی و خطایی جبران ناپذیر است.
 از‌این‌رو رعایت پروتوکل‌های بهداشتی و حفظ فاصله‌ی اجتماعی در وهله‌‌‌ی اوّل یک انتخاب اخلاقی است. اهمیّت این انتخاب زمانی روشن می‌شود که بدانیم دولت به علّت اقتصاد ضعیف و ناکارامد و سوء‌مدیریت از عمل به تکالیف خود ناتوان است.
دانشگاە علوم پزشکی استان، تافته‌ی جدا بافته شده و بر خلاف سیاست کشوری از اعلام آمار تفکیکی و روزانه که بالقوه می‌تواند آگاهی بخش و هشدار دهنده باشد، خودداری می‌کند و مصداق داستان «پیل و تاریکی» شده است.
شمع روشنی بخش این روزهای سخت و تاریک، خودمانیم، با همیاری و کمک به حفظ حیات هم.
چند ماه گذشته را نمی‌دانم، اما دست‌کم این‌روزها جان مقدّم بر نان است!